Anfrage in Hauptansicht öffnen
1. Bilder aus der schleswig-holsteinischen Geschichte
1866 -
Schleswig
: Schulbuchh. Heiberg
Dokumente für Auswahl
Auswahl zurücksetzen
Aktuelle Auswahl:
id : 2843_00000356Sortiert nach: Relevanz zur Anfrage
1
Seiten
1. Bilder aus der schleswig-holsteinischen Geschichte 
- S. 344
1866 -
Schleswig
: Schulbuchh. Heiberg
344
Se hebbt em knewelt as en Os, he geit op blote Föt:
En Trupp vun Minschen folgt em na in Mantels, Rock und Höd.
Se treckt em längs den^Klosterhof un langö de düstre Strat;
De Wächter steit vosr Schrecken still, as se vosrwwer gat.
Sin Hornlüch gew en blanken Schin den Menschen int Gesich;
De Wächter stunn un nüel de Kopp un stoehn: „Herr Heinerich!"
De guug so still in Düstern fort, un weer so bleek un matt;
Stumm folg de ganze Minschentrupp un stött em doer de Stadt.
En Ketzer find keen Guad un Hölp! Se stöt em ut den Ort,
Un denn mit Lärm un mit Getös' den Weg na Heide fort.
Se stöt em längs de depen Weg', se slat em, wenn he fallt:
De Nordermöller hört mit Angst, wa't ut den Moorweg schallt.
Keen Hölp! se jagt cm boer de Nacht, in'n Regen, dat dat strömt:
In Meldorp slöppt doch menni Hart, dat vun Herr Heinri drömt.
In Meldorp wakt doch menni Seel, un dankt em fromm un stumm,
Un denkt an sin gewalti Wort vunt Evangelium.
Un he mut barfot doer den Frost, un wenn he fallt un bed,
So fiucht se em uu schellt se em un stöt em vunne Sted.
Int Swiumoor is ui Weg noch Steg , dar geit dat wild hindosr
Bi Hemmingstedt liggt he as dot, se binnt em achtert Perd.
Bi Braken slept se em voerbi an Hogenheid nat Norm:
De Dag de graut, do seht se bleek den Heider Karkeuthorn.
Keen Gnad?! Herr Boje het doch red mit all sin Macht un Kunst!
Keen Hölp! Sogar en vife Fru bo' Geld un Gold umsunst!
Bi düstre Nacht, as Schelm un Dev, so heeln de Bösen Rath;
As Meldorp wak den annern Dag, do weer dat all to lat! —
De Trupp hcel still int Morgengrau to Süden aune Weid.
Denn brok he op to Osten um, dweer sswern Lüttjenheid.
De dar all wak, de seeg mit Schreck den Schinner op eu Perd,
Eu Mann, de blött uu kum noch lew, fast knewelt achtern Steert.
En Trupp in natte Mantels stört em vcsrwarts, wenn he sunk:
Dat wag toletz en ole Fru, broch em sin letzten Drunk.
To Norn de Heid, dar weer en Platz, dar legen Steen un Schutt,
Dar harrn se hoch ut Holt un Törf eu Sünderhupen bu't.
Dar lepen Minschen bald to hop un brochen Spön un Stroh:
Gar menni meen en gude Dat, un deh sin Deel darto.
En Gecstbur fahr vcrbi na Marsch, de broch sin Bündel Heid:
Herr Heinri be: „Vergew em Gott, he weet ni, Wat he deit!"
Herr Heinri be: „Vergew se Gott, se weet ni, Wat se dot!"
Do schin op Heid un op de Geest dat helle Morgenroth.