Anfrage in Hauptansicht öffnen
1. Teil 2 = 4., 5. u. 6. Schulj
1912 -
Halle a.S.
: Schroedel
Dokumente für Auswahl
Auswahl zurücksetzen
Aktuelle Auswahl:
id : 4278_00000275Sortiert nach: Relevanz zur Anfrage
1
Seiten
1. Teil 2 = 4., 5. u. 6. Schulj 
- S. 277
1912 -
Halle a.S.
: Schroedel
277
awer ik will em wol kriegen. He is twar en förnehm Herr, awer doch
man'n dummen Kerl, un betalen fall he doch." As nu de Swinegel
to Hus anköm, sprök he to sin Fro: „Fro, treck di gau an, du must mit
mi na'n Felde hinut!" — „Wat givt et denn?" segt sin Fro. „Ik hew
mit'n Hasen wet't um'n goldenen Lujedor un'n Buddel Brannwin; ik
will mit em in 'ne Wett lopen, und da salst du mit dabi sin." — „O min
©ott, Mann!" füng nu den Swinegel sin Fro an to schreen, „büst du
nich klok, hest du denn ganz den Verstand verlaren? Wi kannst du mit
den Hasen in de Wett lopen wollen?" „Holt dat Mul, Wif!" segt de
Swinegel, „dat is min Sak. Resoneer nich in Männergeschäfte. Marsch,
treck di an un denn kumm mit!" Wat sull den Swinegel sin Fro maken?
se muß wol folgen, se mug nu wollen oder nich.
4. As se nu mit enanner ünnerwegs wören, sprök de Swinegel
to sin Fro: „Nu paß up, wat ik seggen will. Süst du, up den langen
Acker, dar wüll wi unsen Wettlop maken. De Has löpt nemlich in der
enen För un ik inner andern, un von baden fang wi an to lopen. Nu
hest du wieder nir to don, as du stellst di hier unnen in de För, un wenn
de Has up de andere Sit ankummt, so röpst du em entgegen: „Ik bün
all hier."
6. Damit wören se bi den Acker anlangt; de Swinegel wisde siner
Fro eren Platz an un gung nu den Acker hinup. As he baden anköm,
wör de Has all da. „Kann et losgan?" segt de Has. „Jawohl", segt
de Swinegel. „Denn man to!" Un damit stellde jeder sik in sine För.
De Has tellde: „Haleen, hal twee, hal dree", un los güng he wi en Storm-
wind den Acker hendal. De Swinegel awer löp ungefär man dre Schritt;
denn dukte he sik dal in de För un blew ruhig sitten.
As nu de Has in vullen Lopen ünnen am Acker anköm, röp em
den Swinegel sin Fro entgegen: „Ik bün all hier." De Has stutzd un
verwunderde sik nich wenig; he mende nich anders, as et wör de Swinegel
sülvst, de em toröp; denn bekanntlich süt den Swinegel sin Fro jüst so
ut wi ehr Mann. De Has awer mende: „Dat geit nich to mit rechten
Dingen." He röp: „Noch mal gelopen, wedder üm!" Un fort güng
he wedder wi en Stormwind, dat em de Ohren am Koppe flögen. Den
Swinegel sin Fro awer blew ruhig up ehren Platze. As nu de Has
baden anköm, röp em de Swinegel entgegen: „Ik bün all hier." De
Has awer, ganz uter sik vör Iwer, schrede: „Noch mal gelopen, wedder
üm!" — „Mi nich to slimm," antworde de Swinegel, „minetwegen
so oft, as du Luft hest." So löp de Has noch dreeunsöbentigmal, un
de Swinegel höl et immer mit em ut. Jedesmal, wenn de Has ünnen
oder baben anköm, segten de Swinegel oder sin Fro: „Ik bün all hier."
Tum veerunsöbentigstenmal awer köm de Has nich mehr to ende.
Midden am Acker stört he tor Erde, dat Blöd flög em ut'n Halse, un