Anfrage in Hauptansicht öffnen
1. Teil 5 = 7. - 9. Schulj
1911 -
Hannover [u.a.]
: Carl Meyer (Gustav Prior)
Dokumente für Auswahl
Auswahl zurücksetzen
Aktuelle Auswahl:
id : 4317_00000171Sortiert nach: Relevanz zur Anfrage
1
Seiten
1. Teil 5 = 7. - 9. Schulj 
- S. 153
1911 -
Hannover [u.a.]
: Carl Meyer (Gustav Prior)
153
un'n Buddel Branwin," fegt de Swinegel. „Angenamen," sprök de
Has, „sla in, un denn kannt glik los gan." — „Nä, so grote Jl hät
et nich," meen de Swinegel, „ik bin noch ganz nüchdern; erst will ik
to Hus gan un en beten frühstücken; inner halwen Stünd bün ik
wedder hier up'n Platz."
3. Damit güng de Swinegel; denn de Has wör et tofreden. Ünner-
wegs dachte de Swinegel bi sik: „De Has verlet sik up sine langen
Been, awer ik will em wol kriegen. He is twar en förnehm Herr,
awer doch man'n dummen Kerl, un betalen fall he doch." As nu de
Swinegel to Hus anköm, sprök he to sin Fro: „Fro, treck di gau an,
du must mit mi na'n Felde hinut!" — „Wat gibt et denn?" fegt sin
Fro. „Ik hew mit'n Hasen wet't ltm’it goldnen Lujedor un'n Buddel
Branwin; ik will mit em in de Wett lopen, und da fälst du mit
dabi sin." — „O min Gott, Mann!" füng nu den Swinegel sin Fro
an to schreen, „büst du nich klok, heft du denn ganz den Verstand
verlaren? Wi kannst du mit den Hasen in de Wett lopen wollen?"
„Holt dat Mul, Wif!" fegt de Swinegel, „dat is min Sak. Resoneer
nich in Männergeschäfte. Marsch, treck di an un denn knmm mit!"
Wat füll den Swinegel sin Fro malen? se must wol folgen, se mug
nu wollen oder nich.
4. As se nu mit enanner ünnerwegs wären, sprök de Swinegel to
sin Fro: „Nu paß up, wat ik seggen will. Säst du, up den langen
Acker, dar wüll wi unsen Wettlop malen. De Has löpt nemlich in
der enen För un ik inner annern, un von baben fangt wi an to lopen.
Nu hest du wider nix to don, as du stellst di hier unnen in de För,
un wenn de Has up de andere Sit ankummt, so röpst du em ent-
gegen: „Ik bün all hier."
5. Damit wören se bi den Acker anlangt; de Swinegel wisde siner
Fro eren Platz an un gung nu den Acker hinup. As he baben anköm,
wör de Has all da. „Kann et losgan?" fegt de Has. „Jawohl,"
fegt de Swinegel. „Denn man to!" Un damit stellde jeder sik in
sine För. De Has tellde: „Hal en, hal twe, hal dre," un los güng
he wi en Stormwind den Acker hendal. De Swinegel awer löp un-
gefür man dre Schritt; denn dukte he sik dal in de För un blew
ruhig sitten.
As nu de Has in vullen Lopen ünnen am Acker anköm, röp em
den Swinegel sin Fro entgegen: „Ik bün all hier." De Has stuzd
un verwunderde sik nich wenig; he mende nich anders, as et wör de
Swinegel sülvst, de em toröp; denn bekanntlich süt den Swinegel sin
Fro jüst so ut wi ehr Mann. De Has awer mende: „Dat geit nich
to mit rechten Dingen." He röp: „Noch mal gelopen, wedder üm!"
Un fort güng he wedder wi en Stormwind, dat em de Ohren am